اتاق شیشه‌ای حشد شعبی
ضیاء ابو معارج الدراجی
فقط تصور کنید اگر سازمان حشد شعبی یک اتاق شیشه‌ای در میدان التحریر برای جمع‌آوری کمک‌های مردمی برای خانواده‌های نیازمند، درمان بیماران یا کمک به افراد دارای نیازهای ویژه برپا می‌کرد.
آیا شاهد کمپین‌های حمایتی و تشویق بودیم؟ یا برعکس، شاهد این بودیم:
اتهامات ازپیش‌آماده که در گوشی‌های سازندگان محتوای مبتذل، فالوورهای مد روز و بلاگرهایی که سال‌ها را صرف کمپین‌های تخریب دولت و حشد کردند، فرموله می‌شد. سپس ناگهان با ردای انسان‌دوستی ظاهر می‌شوند و جلوی دوربین فریاد می‌زنند:
«حشد پول جمع می‌کند برای ایران، لبنان، سوریه و حماس!»
و در همان لحظه، یک صندوق خیریه به یک اتاق تروریسم بین‌المللی تبدیل می‌شود و هواپیماها در شبی تاریک می‌آیند و آن اتاق را بمباران می‌کنند، همان‌طور که قبلاً اماکن غیرنظامی و بشردوستانه در ایران، لبنان، سوریه، عراق و غزه را بمباران کردند. سپس همان افراد کف می‌زنند، برای بمباران هورا می‌کشند و فریاد می‌زنند: «سزاوارشان بود!»
ما به عنوان عراقی حق داریم بپرسیم:
امروز یک «اتاق شیشه‌ای» را در قلب التحریر می‌بینیم که مقادیر عظیمی پول بدون هیچ نهاد نظارتی جمع‌آوری می‌کند و پشت آن همان سازندگان محتوایی ایستاده‌اند که به شهدا توهین کردند، حشد را بدنام کردند و دولت را زیر سؤال بردند.
سپس ناگهان تبدیل به «فرشته‌های رحمت» شده‌اند!
اما ما نمی‌دانیم این پول‌ها به کجا می‌رود؟ چگونه خرج می‌شود؟ و سرنوشت آن چیست؟
آیا واقعاً برای خانواده‌های نیازمند استفاده می‌شود؟
یا برای پروژه‌های سیاسی به کار گرفته می‌شود؟
یا برای تأمین مالی گروه‌هایی که ممکن است تهدید امنیتی محسوب شوند، مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد؟
پاسخی نداریم… زیرا هیچ‌کس نظارت نمی‌کند!
اگر شعار انسان‌دوستی صادقانه است… باید شفاف باشد!
دقیقاً همان‌طور که آمریکا به بهانه «شفافیت» بر ثروت نفت ما نظارت تحمیل می‌کند،
ما – با همان منطق – خواستار می‌شویم که دولت عراق یک ناظر رسمی و یک حساب دولتی برای این اتاق شیشه‌ای در التحریر قرار دهد
و پول‌ها با اسناد و رسیدهای دولتی واضح و فقط بر اساس هدف اعلام شده – یعنی کمک‌رسانی بشردوستانه – خرج شود.
ما یک الگوی درخشان داریم… چرا آن را نادیده می‌گیریم؟
مؤسسه العین برای حمایت اجتماعی، بزرگ‌ترین و باشکوه‌ترین اتاق شیشه‌ای در عراق،
تحت نظارت مرجعیت عالی، با کاری مستند، تحت نظارت و درخشان و عاری از خودنمایی پوچ جلوی دوربین‌ها.
اگر هدف خدمت به مردم است، چرا از دولت فرار می‌کنید؟
و هرکس که از نظارت می‌ترسد، چیزی را پنهان می‌کند که نمی‌خواهد مردم بدانند.
هر «اتاق شیشه‌ای» یک اقدام بشردوستانه نیست.
بشردوستی یک ویدیوی کوتاه نیست، یک تبلیغات نیست، یک خودنمایی بر اشک‌های فقرا نیست.
بشردوستی یک امانت مالی و قانونی است، و کسی که بخشش مردمی را به یک پروژه مشکوک تبدیل می‌کند، خیر نمی‌آفریند… بلکه فسادی پوشالی می‌آفریند.
بگذارید اتاق‌ها مانند شیشه شفاف باشند…
و پول‌ها تحت نظر دولت باشد…
زیرا کسی که از حقیقت نمی‌ترسد، از نظارت نمی‌هراسد.
عراق به بشردوستی ناب نیاز دارد… نه به بشردوستی «ترند».
