پاسداشت جایگاه تسبیح!
احمد خالد الکعبي
بدون تسبیح، اسلحه به جهنم خواهد رفت.
تسبیح و تفنگ دو روی یک سکه هستند: قدرت.
تسبیح نماد قدرت روحانی درونی و معنوی است، و تفنگ نماد قدرت مادی.
تسبیح بدون تفنگ ضعیف است، و تفنگ بدون تسبیح بدبختی است برای دنیا و آخرت.
چندین دهه قبل و زمانی که جهان اسلام در خوابی عمیق فرو رفته بود و احساس شکست و ذلت در اثر حمله‌های غربی و اشغال سرزمین‌ها و وطن‌هایش داشت، جمال‌الدین افغان در آن زمان نقل قول معروف خود را گفت: تسبیح خود را بده و به‌جایش تفنگ بخر، زیرا همان‌طور که تسبیح تو را خاموش می‌کند، تفنگ نیز صدای دشمنان اسلام را خاموش می‌کند.
و این سخن او قابل بحث است، زیرا تفنگ بدون تسبیح، صرفاً خشونتی است که صاحبش را به وادی هلاکت می‌کشاند.
علاوه بر این، تسبیح تو را ساکت نمی‌کند، بلکه با ذکر خدا، روح را زنده نگه می‌دارد و نباید تفنگ را بر اساس هوا و هوس شخصی به کار برد، بلکه باید مطابق چارچوب‌های فقهی سخت‌گیرانه در این حوزه باشد.
در نتیجه، تسبیح نقش اساسی و بنیادی دارد و نمی‌توان این نقش را ساده‌سازی کرد یا کم‌اهمیت دانست.
ما در عراق امروزی نیاز مبرم به بازگرداندن تسبیح داریم… در غیر این صورت، تفنگ‌های مقاومت به هدر خواهد رفت.
در دولت ولایت فقیه، لبنان و یمن، هنوز بیشتر نخبگان متصدی، تسبیحی در دست دارند.
اگر این کار را به سرعت انجام ندهیم، می‌ترسم که در آینده‌ای نزدیک با واقعیتی وحشتناک، غریب، و حتی دوگانه و عجیب مواجه شویم که مضمونش این است: تدین به عنوان مفهومی ریشه‌دار، به اصلی مستقل از تفنگ مقاومت تبدیل شده است، در حالی که اصل و ریشه در اینجا می‌گوید که تفنگ چیزی جز ابزاری برای پیروزی تدین نیست و صرفاً یکی از سلاح‌های آن است، نه اینکه به موجودیتی مستقل و فرورفته در اعماق خود، و چیزی جدا از آن دیانت تبدیل شود!
