آیا جواب خوبی و فداکاری، چیزی جز خیانت و ناسپاسی است؟!
علی جاسب الموسوی
در لحظه‌ای سخت و سنگین برای جمهوری اسلامی، هنوز از دولت بغداد هیچ سخن تسلی‌بخش، هیچ گام عملی، و هیچ دست کمک‌رسانی دیده نمی‌شود، انگار میان ما و تهران رودخانه‌ای از نادانی و آلزایمر است که نه خاطره‌ای دارد و نه وجدانی.
آیا شرافت، بلکه دین، نیست که کار خوب را با کار خوب پاسخ دهیم؟
گروه‌های امداد رسان کجاست؟
ونهادهای پزشکی مستقر در ایران کجاست؟
پشتیبانی لجستیکی و غذایی کجاست؟
نه! تنها یک برگه بیانیه که ادعا کند در کنار حکومتی خواهد ایستاد که روزگاری در آستانه‌ی سقوط دولت بغداد در کنارش ایستاد، کو؟!
یادمان رفت؟
یا فراموش کردیم که جمهوری اسلامی اولین جایی بود که در سال ۲۰۱۴ شعله اضطراب را در بغداد خاموش کرد، زمانی که دفاع‌ها شکسته شد، رهبران فرار کردند، و شهرها یکی پس از دیگری سقوط کردند؟
تصویر حاج قاسم که شب را می‌پیماید و به سامرا می‌رسد، و بر دیوارهای بغداد ایستاده است را فراموش کردید؟
آیا فراموش کرده‌اید روزی که مسعود بارزانی گفت: «اگر حاج قاسم نبود، اربیل سقوط می‌کرد»؟
پس ای دولت نادان عراق،
آیا جولانی در سوریه را یاری می‌دهید و از خون شهیدانی که بر خاک‌تان در دفاع از عرض‌تان شهید شدند، چشم‌پوشی می‌کنید؟
آیا چشم‌های خود را بر زخم‌های ایران می‌بندید، در حالی که آن کشور در زمان ما درگیر تروریسم نبود که درهایش بسته شود؟
نه، آقایان، عراق نباید ناسپاسی کنند.
و شیعه نباید با بی‌وفایی شناخته شود.
و روز غدیر را در حالی جشن بگیریم که به یاری کسی که خداوند به یاری‌اش برخاسته، نرفتیم!
(اللهم والِ من والاه، وعادِ من عاداه، وانصر من نصره، واخذل من خذله…)
این چه خیانتی است؟!
آن را با نگاهی سنگین و ضمیری پرآشوب می‌گوییم:
اگر امروز با جمهوری اسلامی در مصیبتش همراه نباشید، پس چه وقت؟
و اگر دست نجاتی که شما را نجات داد پاسخ داده نشود، پس آیا شرافت است؟ آیا دین و شرف است؟
بلکه کجاست (دولت) که شب و روز ترویج می‌دهید؟
بدانید که مواضع ثبت می‌شود، و ملت‌ها فراموش نمی‌کنند،
و وفا آزمایشی است که منافقان در آن نمره نمی‌آورند.
مرکز دراسات الشهيد الخامس
