شهيد محراب.. زمانی که خطابه چونان سلاح باشد
به قلم:
پس از انتظار زیادی که سید محمد باقر حکیم قدس سره داشت، برای تعیین زمان مناسب برای ورود به عراق پس از فروپاشی نظام طاغوت، تصمیم به ترک جمهوری اسلامی ایران گرفت. با اینکه بسیاری از دوست‌داران ایشان خواهان درنگ تا تثبیت وضعیت امنیتی بودند، اما احساس مسئولیت و رهبری ایشان ایجاب می‌کرد که این تصمیم را بگیرند و به وطن باز گردند.
در آن زمان، مرحله جدیدی در زندگی آقای حکیم آغاز شد و ایشان در نجف اشرف، در کنار جدشان، امام علی (علیه‌السلام)، مستقر شدند تا سخنان خود را به عموم حاضرین خوشحال از ورودشان ارائه دهند و پروژه آینده خود را برای ساخت دولتی که تمام اجزای عراق را در بر گیرد، تشریح کنند. اولین خطبه ایشان در روز جمعه 30/5/2003 ایراد شد، و در آن به مهم‌ترین موضوع که تأمین امنیت است، پرداختند. ایشان به خوبی درک کرده بودند که اگر امنیت تأمین نشود، انسان نمی‌تواند به وظایف خود در زندگی، چه علمی، چه فرهنگی، چه اجتماعی و چه اقتصادی، عمل کند.
افزون بر این، مسأله اشغالگری، افکار ایشان را به شدت مشغول کرده بود و ایشان دعوت به بررسی آن به صورت قانونی با متخصصان کردند. همچنین ایشان خواهان بررسی سیاسی از سوی نیروهای سیاسی برای تعیین موضع در قبال نیروهای اشغالگر و آثار قانونی ناشی از آن در جامعه بین‌المللی و حقوق بین‌الملل بودند.
شهید حکیم خطبه‌های جمعه را به عنوان ابزاری مؤثر برای انتقال پیام‌های خود مورد استفاده قرار دادند. دومین خطبه ایشان در تاریخ ۶/۶/۲۰۰۳ ایراد شد که در آن به وضوح به نظام سیاسی پیشنهادی اشاره کردند و تأکید کردند که باید بر اساس اراده مردم شکل گیرد. ایشان به مسائل مهمی چون “امنیت، فقدان نظام، و کُندی مؤسسات عمومی” که مردم به آن‌ها در زندگی شخصی و اجتماعی و اقتصادی نیاز دارند، پرداخته و به حقوق از دست رفته بسیاری از مردم در عراق جریح اشاره کردند، که جان‌هایشان به قتل رسیده و دارایی‌هایشان تخریب شده است. ایشان بر لزوم تلاش برای بازگرداندن این حقوق و جبران خسارت‌های اینام محرومین تأکید کردند.
پس از این خطبه، خطبه دیگری در تاریخ ۱۲/۶ ایراد شد. در این خطبه، ایشان تأکید کردند بر تکریم شهدا؛ کسانی که با نظام ستمگر مبارزه کردند، زیرا آن‌ها حق‌هایی بر گردن تمامی مردم عراق دارند. به عقیده ایشان، یکی از نشانه‌های این تکریم، نام‌گذاری اماکن عمومی به نام آن‌ها و حمایت از خانواده‌هایشان با کلام خوب یا تسلی بخشیدن به آن‌ها، و توجه به وضعیت‌های زندگی، معیشتی، تربیتی و… آن‌ها و مطالبه حقوق مصدری شده است.
همچنین ایشان بر وظیفه دولت و مسئولان تأکید کردند که حقوق این شهدا را رعایت کنند و خانواده‌ها و نزدیکان آن‌ها را به طور مناسب از نظر مادی جبران نمایند. ایشان افزودند که این موضوع باید شامل زندانیان سیاسی که مورد آزار و تعقیب قرار گرفته‌اند و آوارگانی که به ناحق از خانه‌هایشان بیرون رانده شده‌اند، نیز شود.
شهید محراب حکیم تنها به همین موارد بسنده نکرد، بلکه در خطبه چهارم بر مشارکت در انتخابات عمومی تأکید کرد تا فرایند دموکراتیک که در قانون اساسی دائمی تعیین شده است، آغاز شود. ایشان به معضل بیکاری نیز اشاره کردند و راهکارهایی برای کاهش این معضل ارائه دادند و بر لزوم تسریع در پایان اشغال تأکید کردند. همچنین به مردم عراق کمک کردند تا مدیریت موقت را شکل دهند، زیرا آن‌ها هستند که باید این مدیریت را ایجاد کنند و نیروهای ائتلاف باید در این زمینه به آن‌ها کمک کنند. ایشان بر اتخاذ اقدامات سریع عملی برای برگزاری انتخابات عمومی تأکید کردند تا مجلس جدیدی انتخاب شود که قانون اساسی را تدوین کند و در نهایت انتخابات عمومی دیگری برگزار شود و یک دولت عراقی با حاکمیت کامل شکل بگیرد و به این ترتیب اشغال به پایان برسد.
خطبه‌ها یکی پس از دیگری ادامه یافت و شهید محراب هیچ مسئله‌ای را که مربوط به عراق و مردمش باشد، مطرح نکرد. ایشان هدفشان آغاز کار در راستای ساخت عراق مدرن و پایان دادن به اشغال پس از سقوط طاغوت بود، که این امر یک حق قانونی و یکی از حقوق ملت‌هاست. همچنین ایشان نسبت به فتنه‌های فرقه‌ای که به تدریج در عراق در حال افزایش بود، هشدار دادند. این فتنه‌ها تحت تأثیر گروه‌هایی بودند که از طرف نیروهای خارجی مانند القاعده و بقایای حزب بعث حمایت می‌شدند.
در ظهر روز جمعه ۱۵/۸/۲۰۰۳، پس از پایان خطبه‌اش، آقای حکیم به سمت خروج رفت و ناگهان انفجاری به وقوع پیوست که نه تنها نجف اشرف، بلکه تمام عراق را لرزاند. هدف این حمله، آقای محمد باقر حکیم بود تا ایشان به درجات شهادت برسند که همواره آن را آرزو داشتند و این شهادت را با رضا و رضایت کامل به دست آورند. و ایشان از منبر خود فرود آمدند تا به جمع شهدا از اهل بیت و اجدادشان بپیوندند.
روز یکم رجب، سالروز شهادت مرحوم سید محمدباقر محسن حکیم است.
