سخن رئیس‌جمهور لبنان درباره «الحشد الشعبی»؛ غفلت از تجربه‌ای الهام‌بخش
احمد عبدالسادة
سخن رئیس‌جمهور لبنان، جوزف عون، مبنی بر اینکه نمی‌خواهد تجربه الحشد الشعبی عراق در لبنان تکرار شود، تنها نشانه بی‌توجهی او به دلایل و ضرورت‌های شکل‌گیری الحشد الشعبی در عراق نیست، بلکه حاکی از چشم‌پوشی‌اش از ضرورت‌های وجودی حزب‌الله نیز هست. افزون بر این، این سخن بیانگر نادیده‌گرفتن تهدیدهای جدی و فراگیری است که لبنان را از سوی دو دشمن اصلی، یعنی دشمن صهیونیستی و دشمن تکفیری، احاطه کرده‌اند؛ تهدیدهایی که تنها نیرویی که تاکنون توان مقابله واقعی با آن‌ها را در لبنان داشته، حزب‌الله بوده است؛ و این، دلایل گوناگونی دارد که شرح آن در این مختصر نمی‌گنجد.
شایسته است که آقای عون اندکی حافظه تاریخی خود را مرور کند و به سال‌هایی بازگردد که گروه‌های تروریستی داعش و جبهه النصره بر منطقه جرود عرسال و کوه‌های قلمون در مرز سوریه و لبنان مسلط بودند. آن روزها، ارتش لبنان از مقابله با این گروه‌ها ناتوان بود و این تروریست‌ها نه‌تنها دست به قتل، بلکه به اسارت نظامیان لبنانی نیز اقدام کردند. در آن زمان، این تنها حزب‌الله بود که توانست این تهدید را در مرزهای لبنان و سوریه مهار و تروریست‌ها را شکست دهد.
از همین رو، ناچاریم حقیقت را بی‌پرده بگوییم تا از مصادره و کم‌ارزش جلوه‌دادن تلاش‌ها و فداکاری‌های حزب‌الله و نقش حیاتی سلاح شریف آن در حفاظت از لبنان و منطقه جلوگیری کنیم. به‌ویژه لازم است رئیس‌جمهور مسیحی لبنان به‌یاد آورد که روستاهایی که در معرض تهدید مستقیم تکفیری‌های مستقر در جرود عرسال قرار داشتند، عمدتاً روستاهایی مسیحی بودند؛ روستاهایی چون القاع، رأس بعلبک، جدیده و الفاکهه. و این، سلاح حزب‌الله شیعی بود که از این روستاها در برابر تروریسم تکفیری سنی دفاع کرد و آن‌ها را نجات داد.
اگر در آن زمان، حضور حزب‌الله و سلاحش یک ضرورت به‌شمار می‌رفت، امروز این ضرورت چند برابر شده است؛ چراکه تروریست‌هایی که روزگاری در قالب گروهک‌هایی پراکنده در کوه‌های عرسال و قلمون فعالیت می‌کردند، امروز به امکانات و ابزارهای یک دولت دست یافته‌اند و در دمشق قدرت را به‌دست گرفته‌اند. این، در حالی است که خطر دشمن صهیونیستی نیز همچنان در جنوب لبنان پابرجاست.
بنابراین، در شرایط فعلی، بیش از هر زمان دیگری، لازم است حزب‌الله نه‌تنها سلاح خود را حفظ کند، بلکه آن را گسترش، متنوع‌سازی و تقویت نماید.
بی‌پرده بگوییم: تجربه‌های میدانی ثابت کرده‌اند که تنها سلاح «شیعی» توان مقابله و پیروزی بر تروریسم «سنی» تکفیری را دارد؛ همان‌گونه که در تجربه الحشد الشعبی در عراق شاهد بودیم، همان‌گونه که حزب‌الله در لبنان نشان داد، و همان‌گونه که انصارالله یمن نیز به آن دست یافت. چراکه جنگ‌های اعتقادی و ایدئولوژیکیِ عصر حاضر، به‌گونه‌ای نیستند که ارتش‌های رسمی به‌تنهایی از عهده آن‌ها برآیند.
از این‌رو، انتظار می‌رفت رئیس‌جمهور لبنان با مسئولیتی سخن بگوید که ناظر به خطرات جدی و تهدیدهای محاصره‌کننده لبنان، عراق و کل منطقه باشد؛ و تجربه الحشد الشعبی را الگویی الهام‌بخش، موفق و قابل بهره‌گیری بداند، نه آن‌که آن را کوچک بشمارد و بی‌ارزش جلوه دهد، آن هم در راستای جلب رضایت کشورهای خلیج فارس که خود، اصلی‌ترین حامیان تروریسم تکفیری در منطقه بوده و هستند.
مرکز دراسات الشهيد الخامس
