پنجاه هزار جنگجوی “عرب” راه خود را به سوی (السویداء) کج کردند
دکتر محمود الهاشمی
مدیر مرکز مطالعات راهبردی الاتحاد – بغداد
وقتی اخبار را مرور می‌کنید و ویدیوهایی از مردان عرب از بادیه‌نشینان سوری می‌بینید که تفنگ بر دوش دارند و فریاد می‌زنند که باید مردم (دروز) در سوریه را نابود کنند، سپس به منطقه (السویداء) یورش می‌برند و تا مرز جان‌فشانی می‌جنگند، دیگر نمی‌توان بی‌تفاوت ماند در برابر این صحنه غم‌انگیز؛ صحنه‌ای که در آن ده‌ها تن از جنگجویان کشته شدند، خانه‌ها در آتش سوختند، اموال و دارایی‌ها غارت شد، فریاد زنان و کودکان برخاست و اجساد بر زمین مانده در خیابان‌ها دیده شد.
این بادیه‌نشینان عرب که به سوی السویداء ـ جایی که محله‌های دروزی‌نشین است ـ حرکت کردند، نزدیک به پنجاه هزار نفر بودند، پیر و جوان، که بسیاری از آن‌ها را خودروهای «الخضر» و وسایل دیگر حمل کردند.
ارتش رژیم صهیونیستی به دستور فرماندهان خود وارد عمل شد و برخی از گروه‌های جنگجوی بادیه‌نشین را هدف قرار داد و همچنین نیروهای رسمی سوریه را نیز مورد حمله قرار داد و آتش‌بسی را با شرایط خاص خود تحمیل کرد.
نماینده دروزی پارلمان لبنان، وئام وهاب، پس از حمله نیروهای سوریه به منطقه (السویداء) ـ جایی که مردم دروز زندگی می‌کنند ـ از سوی مجری برنامه در شبکه «الجديد» لبنان پرسیده شد که نظرش چیست و چه کسی است، در پاسخ گفت:
«من عربی دروزی موحد هستم، اما اگر احمد شرع عرب است، من از عرب‌بودن بیزارم!»
او همچنین توییتی منتشر کرد و در آن از مداخله نیروهای صهیونیستی به نفع دروزی‌های السویداء استقبال کرد.
ارتش رژیم صهیونیستی نیز به ده‌ها سرباز دروزی اسرائیلی اجازه داد که از مرز عبور کنند و به سوریه وارد شوند، در نزدیکی یک روستای دروزی در منطقه مجدل شمس، که در بلندی‌های جولان تحت اشغال اسرائیل واقع است.
قبایل عرب از اردن و عراق نیز به دعوت شیوخ بادیه‌نشینان سوریه برای داوطلب‌شدن در جنگ علیه دروزی‌ها در السویداء پاسخ دادند.
این معادلات به‌روشنی نشان می‌دهد که ملت عربی به‌طور کامل خارج از واقعیت‌های میدانی زندگی می‌کند، و آماده است برای پروژه صهیونیستی بجنگد و جان دهد، نه برای آزادی سرزمین، فلسطین و مسائل اصلی امت. بی‌تردید رسانه‌ها در تغییر اهداف مردم نقش دارند.
به این ترتیب، رهبران عرب با تغییر اخیر در سوریه کنار آمدند و یکی پس از دیگری با شادی و لبخند وارد دمشق شدند، گویا بشار اسد (جنایتکار) رفت و «احمد شرع فاتح» آمد.
اما آیا رهبران عرب تاریخ ابو محمد الجولانی را نمی‌دانند؟
قطعاً او را بهتر از هر کس می‌شناسند و تاریخ تروریستی او را از حفظ‌اند، اما همیشه خوب بلدند چگونه دشمن خود را راضی نگه دارند و برایش وفاداری نشان دهند.
و در بیانیه «شرع» که می‌گوید:
۱- نفوذ ایران را نابود کنیم
۲- حزب‌الله را از بین ببریم
۳- با اسرائیل نجنگیم
۴- ما ملتی برای گریه و زاری نیستیم
این بیانیه به‌روشنی بازتاب‌دهنده همان دیدگاه آمریکایی-صهیونیستی است که رهبران عرب هم با آن همسو هستند.
ما عرب‌ها خارج از منطق زندگی می‌کنیم؛ چگونه ممکن است پنجاه هزار جنگجو ظرف دو روز گرد هم آیند تا علیه هم‌وطنان خود و کسانی که قرن‌ها با آن‌ها زندگی کرده‌اند بجنگند، اما نتوانند از خاک وطن‌شان دفاع کنند وقتی که صهیونیست‌ها بر جولان مسلط شدند؟
راستی، چه کسی مردم سوریه را در سواحل کشت و آن‌ها را آواره کرد؟
همه این اتفاقات در حالی می‌افتد که جهان عرب استقبال می‌کند و همه رهبران عرب می‌دانند که سوریه به سمت تجزیه و جنگ‌های فرقه‌ای می‌رود…
من تعجب نمی‌کنم وقتی می‌بینم رهبران عرب با شور و شوق جلوی موشک‌هایی را می‌گیرند که به‌سوی سرزمین‌های اشغالی برای دفاع از فلسطینیان می‌رود…
تعجب نمی‌کنم وقتی می‌بینم هزاران تُن کمک‌ها تنها چند متر با مردم گرسنه غزه فاصله دارد، اما کسی جرأت ندارد آن‌ها را برساند…
تعجب نمی‌کنم وقتی می‌بینم صهیونیست‌ها بی‌گناهان را در لبنان، سوریه، عراق، یمن و سرزمین‌های اشغالی می‌کشند، و در همان حال رهبران عرب از آمریکا التماس می‌کنند که آن‌ها را هم سوار قطار عادی‌سازی کند…
و تعجب نمی‌کنم اگر ببینم فرزندان عرب برای خلع سلاح حزب‌الله و تحویل آن به اسرائیل گرد هم می‌آیند…
یا اگر ببینم قبایل عربی گرد هم می‌آیند تا به انصارالله یمن حمله کنند و با آن‌ها بجنگند، فقط چون آن‌ها با رژیم صهیونیستی می‌جنگند!
تعجب نمی‌کنم که امام حسین علیه‌السلام در آخرین لحظه پیش از شهادتش در کربلا، خطاب به جمعیت فریاد زد:
«هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُني؟»
و کسی پاسخ نداد…
به‌نظر می‌رسد که فرزندان امروز همان فرزندان دیروز هستند…
پس، سلام بر شما ای مردم غزه!
شما فریاد می‌زنید: «آیا یاوری هست که ما را یاری دهد؟»
و پاسخ، پژواکی بیش نیست:
((خَتَمَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَعَلَىٰ سَمْعِهِمْ ۖ وَعَلَىٰ أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ ))ۖ
