تصاویرشان را در آسمان آویختند… و بر روی زمین، ویرانه به جا گذاشتند
مهند محمود شوقی
در فصل انتخابات، تصاویر نامزدها بر دیوارها و بیلبوردها خودنمایی می‌کنند و آسمان با چهره‌های آشنایی که جز وعده چیزی ارائه نداده‌اند، پوشیده می‌شود. چهره‌هایی که از ناامیدی شهروندان تغذیه کرده‌اند و امروز دوباره به آنان لبخند می‌زنند، پس از آنکه میلیون‌ها دلار خرج کردند تا تصویر خود را در چشم‌های مردم زیبا جلوه دهند، در حالی که زمینی که اکثر مردم روی آن راه می‌روند، در ویرانی‌های برجای‌مانده از سال‌های حکومتشان غوطه‌ور است.
تنها در خیابان‌های بغداد می‌توان جلوه‌های اسراف انتخاباتی را که از هر حد معقولی فراتر رفته، مشاهده کرد. یکی از نامزدها نزدیک به ۳۵۰ هزار دلار فقط برای تبلیغات هوایی از طریق پهپادها و صفحه‌های نمایش دیجیتال بزرگ در هوا خرج کرد تا «تصویرش بر فراز شهر به پرواز درآید». این رقم یک استثنا نیست، بلکه بخشی از یک صحنه گسترده است که گزارش‌های متعدد تأیید می‌کنند که در برخی حوزه‌ها، هزینه‌های انتخاباتی بیش از میلیاردها دینار است. برخی گزارش‌های خبری اشاره کرده‌اند که برخی نامزدها بیش از یک میلیارد دینار عراقی (حدود ۷۵۰ هزار دلار) برای خرید آرا یا انعقاد قراردادهای سیاسی محلی پیشنهاد داده‌اند، در حالی که موسسه «چتم هاوس» بریتانیا توضیح داد که «انتخابات در عراق به ابزاری برای بازتولید نفوذ و ثروت تبدیل شده است، نه وسیله‌ای برای تغییر دموکراتیک».
این ارقام تنها بازتابی از یک نظام سیاسی فاسد است که از سال ۲۰۰۳ بنیان گذاشته شد، زمانی که دولت به مزارع حزبی تبدیل شد و وزارتخانه‌ها و پروژه‌ها مانند غنایم جنگی توزیع شدند. میلیاردها دلار از خزانه دولت به جیب سیاستمداران نشت کرد، در حالی که شهروند عراقی از ابتدایی‌ترین مقتضیات زندگی محروم ماند: آب سالم، برق پایدار و بیمارستانی که شایسته این نام باشد.
عراق در دوران حکمرانی این طبقه سیاسی، بدترین دوره‌های مدرن خود را تجربه کرده است: خشکی رودخانه‌ها در نتیجه بی‌توجهی و مدیریت نادرست، پروژه‌های واهی که تنها روی کاغذ محقق شدند و فسادی که در هر بخشی از دولت ریشه دوانده است. و با هر انتخابات جدید، همان صحنه تکرار می‌شود – همان چهره‌ها، همان شعارها و همان پول برای بازیافت شکست.
با رأی‌دهنده عراقی هرگز به عنوان یک شهروند دارای حق، رفتار نشده، بلکه به عنوان ابزاری برای رسیدن به کرسی قدرت مورد استفاده قرار گرفته است، و سپس رها شده تا به تنهایی با واقعیت تلخ خود روبرو شود. آنان رأی او را در ازای وعده‌های دروغین طلب می‌کنند، در حالی که حق او برای یک زندگی کریمانه – همان‌گونه که قانون اساسی تضمین کرده – را نادیده می‌گیرند.
امروز، وقتی نامزدها تصاویر خود را در آسمان آویزان می‌کنند، این تصاویر تنها فاصله آنان با زمینی را که ویران کرده‌اند نشان می‌دهد. مردم به تصاویر عظیمی که از بالا به آنان لبخند می‌زنند نیاز ندارند، بلکه به چهره‌های صادقی نیاز دارند که به زمین بیایند و آنچه را که نابود کرده‌اند، بازسازی کنند. عراق به کمپین‌های پرهزینه نیاز ندارد، بلکه به وجدان‌های زنده نیازمند است. پس از دو دهه فساد، مردم دیگر وعده‌ها را باور ندارند، بلکه روزی را انتظار می‌کشند که تصاویر عدالت بر افراشته شود… نه تصاویر سیاستمداران.
و به گفته ناظران، انتخابات سال ۲۰۲۵ مرز بین دو عصر خواهد بود: عصر احزابی که بنیان فساد را گذاشتند و شکاف را تثبیت کردند، و عصر جدیدی که ممکن است ویژگی‌های عراقی متفاوت را ترسیم کند اگر مردم راه حساب‌دهی و تغییر را انتخاب کنند. اما تعیین‌کننده واقعی پس از انتخابات، باید در چارچوب اجرای مفاد قانون اساسی باشد، نه از طریق شعارها یا معاملات، چرا که دولت تنها با قانون ساخته می‌شود و مردم تنها زمانی قیام می‌کنند که اراده‌شان توسط قانون اساسی محافظت شود، نه با پول.
صوت العراق
